Barns motstand innan basebarnehagearkitekturen

Det empiriske materialet er erfaringar frå feltarbeid i tre ulike barnehagar, der eg fylgde barna for å oppleve barnehagekvardagen nært synsstaden deira. Log, manuelle observasjonar skrivne som tjukke skildringar av samhandlingar, kontekstualisert i tid og rom, og referat frå meir og mindre strukturerte samtaler med barna og personale, vart hovudmetodane mine for å ta vare på erfaringane. Kor vidt rom og organisering som kan knytast til basearkitekturen, legg til rette for demokratisk deltaking, blir vurdert ut i frå kvar (rommet) og korleis barna deltek. Barna skapar rutinar og relasjonar både barna imellom og mellom barn og vaksne, innan denne arkitekturen, gjennom leikande motstand. Denne deltakingsforma kan, i lys av måten eg kategoriserer deltaking med utgangspunkt i teoritilfanget mitt, representere demokratisk dannande erfaringar. Rom som skulle føre til større medverknad, fører også til fleire reguleringar. Det blir også lagt til rett for at barna skal kunne leike i fred for vaksne, men vaksne blir inviterte/lurt inn i leiken. Det som skulle vera nytt og annleis gjennom basearkitekturen, viser revitalisering av kjente utfordringar i ambivalens om regulering og frisetjing av barn.